Zbigniew Franciszek Bielewicz, urodzony 24 lipca 1950 roku w miejscowości Mogilno, to postać o znaczącym dorobku w historii polskiego wojska. Jako generał dywizji oraz pilot inżynier, Bielewicz w trakcie swojej kariery wojskowej zdobył szereg umiejętności i doświadczeń, które przyczyniły się do rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Jego praca jako inżynier i pilot wskazuje na wszechstronność oraz zaangażowanie w działania na rzecz obronności kraju. W tym artykule przyjrzymy się jego dokonaniom oraz wpływowi na współczesne struktury wojskowe.
Życiorys
Zbigniew Franciszek Bielewicz urodził się 24 lipca 1950 roku w Mogilnie. W latach 1969–1973 odbywał naukę jako podchorąży w Wyższej Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Jana Krasickiego w Dęblinie. Po uzyskaniu tytułu oficerskiego oraz promocji na podporucznika, został przydzielony do 58 Lotniczego Pułku Szkolno-Bojowego w Dęblinie, gdzie rozpoczął swoją karierę jako pilot-instruktor. Dęblin i związany z nim pułk stały się miejscem jego służby na następne czternaście lat.
W czasie swojej kariery zajmował różnorodne stanowiska, począwszy od 17 stycznia 1974 roku, kiedy to objął funkcję starszego pilota-instruktora. W styczniu 1977 roku został dowódcą klucza lotniczego, a następnie od września 1977 roku był szefem strzelania powietrznego eskadry. Jego awanse kontynuował od września 1980 roku, kiedy to objął rolę zastępcy dowódcy eskadry, a od sierpnia 1984 roku pełnił obowiązki dowódcy eskadry lotniczej. Ostatecznie w czerwcu 1985 roku, awansował na stanowisko szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy pułku.
W międzyczasie Zbigniew Bielewicz ukończył studia zaoczne na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1979 roku, a także stacjonarne studia w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie w latach 1981-1984. W styczniu 1987 roku został mianowany na zastępcę dowódcy do spraw liniowych 38 Lotniczego Pułku Szkolno-Bojowego w Modlinie. Następnie, w grudniu tego samego roku, objął tę samą funkcję w 2 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Kraków” w Goleniowie.
W dniu 19 lutego 1989 roku objął dowództwo nad 26 Pułkiem Lotnictwa Myśliwskiego OPK w Zegrzu Pomorskim, który wkrótce przemianowano na 9 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego. Przekazał on obowiązki dowódcy pułku 7 sierpnia 1991 roku. Po tym etapie, Bielewicz kontynuował służbę w Dowództwie 2 Korpusu Obrony Powietrznej w Bydgoszczy, gdzie zajmował stanowisko szefa Wydziału Szkolenia Oddziału Wojsk Lotniczych. W grudniu 1992 roku został zastępcą szefa Oddziału Wojsk Lotniczych 2 KOP.
Od stycznia 1996 do lipca 1997 roku był słuchaczem Podyplomowych Studiów Operacyjno-Strategicznych w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie. Po ich ukończeniu, objął funkcję szefa Oddziału Wojsk Lotniczych 2 Korpusu Obrony Powietrznej w Bydgoszczy. 15 listopada 2000 roku, Bielewicz został szefem Wojsk Lotniczych oraz zastępcą szefa szkolenia Dowództwa Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej w Warszawie.
26 czerwca 2001 roku przydzielono go na stanowisko dowódcy 2 Korpusu Obrony Powietrznej w Bydgoszczy. 15 sierpnia 2001 roku, Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski nadał mu stopień generała brygady. W listopadzie 2003 roku Bielewicz objął pozycję szefa szkolenia Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, a od 1 lipca 2004 roku został szefem szkolenia Sił Powietrznych w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 2005 roku, tak samo jak wcześniej, Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski, mianował go na stopień generała dywizji. Z kolei 31 stycznia 2009 roku, Bielewicz został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i przeszedł do rezerwy.
Ordery i odznaczenia
W życiu Zbigniewa Bielewicza odznaczenia i ordery zajmują ważne miejsce, świadcząc o jego zasługach i wkładzie w społeczeństwo. Oto niektóre z wyróżnień, które otrzymał:
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 6 sierpnia 2001,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1994,
- Złoty Krzyż Zasługi – 1985.
Przypisy
- M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697
- M.P. z 2001 r. nr 38, poz. 620
- M.P. z 2001 r. nr 28, poz. 468
Oceń: Zbigniew Bielewicz